του Τάσου Σαράντου
Πολύς λόγος γίνεται, δικαιολογημένα, για την πώληση της ΤΡΑΙΝΟΣΕ το 2016 από τη κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ.
Η υπόθεση της ΤΡΑΙΝΟΣΕ είχε απασχολήσει τη χώρα πολλά χρόνια, όχι μόνο ως μια διαδικασία αποκρατικοποίησης, αλλά ως διαδικασία που έπρεπε να προχωρήσει, προκειμένου το ελληνικό δημόσιο να αποφύγει μια ζημιά πολλών εκατομμυρίων ευρώ, από ποινές, πρόστιμα ύψους 700 εκατ. ευρώ που είχε να επιβάλει η Ευρωπαϊκή Επιτροπή σε σχέση με τον ανταγωνισμό στην Ελλάδα.
Εαν δεν έκλεινε η συμφωνία ο ΟΣΕ κινδύνευε με λουκέτο. Συγκεκριμένα, εάν η εταιρεία δεν ιδιωτικοποιείτο έως το τέλος του 2016, η Κομισιόν είχε καταστήσει σαφές ότι θα ζητούσε την ανάκτηση παράνομων ενισχύσεων 750 εκατομμυρίων ευρώ, γεγονός που σημαίνει ότι για την ΤΡΑΙΝΟΣΕ δεν θα υπήρχε άλλη οδός εκτός από το κλείσιμο.
Σ’ αυτή την απειλή ήρθαν να προστεθούν οι πέντε αναβολές του διαγωνισμού πώλησής της, μόνον μέσα στον τελευταίο χρόνο, αλλά και η τελική απουσία οποιουδήποτε άλλου, ουσιαστικού και δεσμευτικού, αγοραστικού ενδιαφέροντος πλην εκείνου των Ιταλών. Αν η ΤΡΑΙΝΟΣΕ άξιζε περισσότερα, οι μνηστήρες θα έκαναν ουρά.
Εν κατακλείδι, στην πενταετία η Ferrovie θα εισέπρατε 250 εκατ. αμοιβές και την ίδια περίοδο θα ήταν υποχρεωμένη να καταβάλει στο Δημόσιο περίπου 310 εκατ. ευρώ, έχοντας την υποχρέωση της διεξαγωγής των μεταφορών στις ζημιογόνες άγονες γραμμές.
Σε ό,τι αφορά την ανεδαφική θεωρία των 300 εκατ. ευρώ, αυτή προέκυψε από την εποχή που οι Ρώσοι ζητούσαν από την κυβέρνηση Σαμαρά, με κρατική συμφωνία και χωρίς διαγωνισμό, το ενιαίο πακέτο των ΤΡΑΙΝΟΣΕ, ΕΕΣΣΤΥ και ΟΛΠ. Κατόπιν αυτών, η σημασία της επένδυσης έγκειται στο γεγονός ότι η χώρα γλίτωσε από ένα μεγάλο οικονομικό βάρος (που, προφανώς και δεν ανήκε στη διαχείριση της κυβέρμησης του ΣΥΡΙΖΑ), στο τίμημα αυτό καθεαυτό, αλλά ακόμα περισσότερο στο μέγεθος των επενδύσεων που θα έκανε η Ferrovie στην ελληνική οικονομία, στον ελληνικό σιδηρόδρομο, ύψους 500 εκατ. ευρώ. Φυσικά, μην ξεχνάμε, ότι η χώρα ήταν χρεωκοπημένη (κάποιοι με τις πολιτικές τους τη χρεωκόπησαν), ανάπνεε με δανεικά, η κυβέρνηση έδινε καθημερινά μάχη με τους “θεσμούς”, προέτασε τα σημαντικότερα και στρατηγικότερα (πχ. να σωθούν τα “δίκτυα” ) χωρίς καμία βοήθεια ή υποστήριξη από σωματεία, μαζικό κίνημα κλπ. και έψαχνε μήνα – μήνα τα χρήματα για να πληρωθούν μισθοί, συντάξεις κλπ. (θυμίζω ότι ζητήθηκαν ότι χρήματα μπορούσαν να βάλουν οι δήμοι και άλλοι οργανισμοί).
Αναφορές :
άρθρο στην Καθημερινή του Βαγγέλη Μανδραβέλη : Ο μύθος για το «ξεπούλημα» της ΤΡΑΙΝΟΣΕ
Αλ. Τσίπρας: Με την πώληση της ΤΡΑΙΝΟΣΕ η χώρα γλίτωσε ένα μεγάλο βάρος
