του Τάσου Σαράντου **
Παρακολουθούμε αρκετές ημέρες τώρα την προσπάθεια των καναλιών αλλά και τα επικοινωνιακά σόου του τηλεπωλητή αλλά και Υπουργού κου Γεωργιάδη να μας πείσουν ότι το κράτος νοιάζεται για το πώς τα βγάζουμε πέρα με την τρομακτική ακρίβεια και μας προστατεύει με “το καλάθι του νοικοκυριού”. Πρόκειται για τεράστια εξαπάτηση!
Καταρχήν τα προϊόντα είναι πανάκριβα στην παραγωγή και μεταφορά τους λόγω των τιμών της ενέργειας και του πετρελαίου και η κυβέρνηση δεν κάνει τίποτα γι αυτό. Δεν βάζει πλαφόν στο ποσοστό κέρδους ούτε στις εταιρίες διανομής ενέργειας, ούτε στα διυλιστήρια (δυο εταιρίες είναι, δύο γνωστές οικογένειες). Βάζει 5% στα βενζινάδικα και μας αφήνει στο έλεος της κερδοσκοπίας των ολιγαρχών.
Η ΔΕΗ και οι άλλοι πάροχοι αγοράζουν (16/9),όπως δήλωσε ο πρόεδρος της ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ, 454 ευρώ τη μεγαβατώρα και μας την πουλάνε προς 790 ενώ αντίστοιχα είναι τα πράγματα και για τα διυλιστήρια. Η κερδοσκοπία φυσικά συνεχίζεται με τη χώρα να είναι καθημερινά στις πρώτες θέσεις(συνήθως πρώτη) στην ακριβότερη τιμή χονδρεμπορικής ωστόσο με τις επιδοτήσεις πληρώνουμε λίγο πάνω από τον μέσο ευρωπαϊκό όρο, αν και η πραγματική τιμή λιανικής είναι πάντα από τις υψηλότερες στην Ευρώπη. Η κυβέρνηση με τα τεράστια ποσά που μαζεύει από τους επιπλέον φόρους (εξαιτίας των υψηλότατων τιμών) στην ουσία επιδοτεί – με τα δικά μας λεφτά! – τα υπερκέρδη λίγων, αλλά συγκεκριμένων εταιρειών.
Δεν μειώνει το ΦΠΑ, ούτε και τον Ειδικό Φόρο Κατανάλωσης στα καύσιμα, μαζεύει δις από τους φόρους αυτούς, επιτρέποντας τα υπερκέρδη και επιδοτεί με ένα μέρος αυτών την κατανάλωση!
Παράλληλα δεν αντιμετωπίζει το τεράστιο κέρδος των μεσαζόντων επιτρέποντας σε προϊόντα, ιδιαίτερα αγροτικά, να ξεκινούν από το χωράφι σε τιμή που δεν αφήνει κέρδος στον παραγωγό(λόγω της αύξησης του ρεύματος, του πετρελαίου, των λιπασμάτων, των ζωοτροφών κλπ) αλλά φτάνει στο ράφι σε πολλαπλάσια τιμή απλησίαστη για τον καταναλωτή.
Στην αγορά έχουν δημιουργηθεί ολιγοπωλιακές συνθήκες όσον αφορά στην αποθήκευση, στην επεξεργασία και στην εμπορία πολλών προϊόντων, πράγμα που οδηγεί σε υπερκέρδη μέσω υπέρογκων αυξήσεων των τιμών.
Τέλος μέσω του τρόπου διαχείρισης του “καλαθιού” επιτρέπει στις πολύ μεγάλες αλυσίδες σουπερμάρκετ να “σπρώχνουν”τα προϊόντα ιδιωτικής τους ετικέτας, οδηγώντας αυξημένη πελατεία σε αυτές και οδηγεί μικρότερα σχήματα και μαγαζιά της γειτονιάς σε κλείσιμο. “Με ένα σμπάρο πολλά τρυγόνια”.
Όλοι εμείς που δυσκολευόμαστε να τα βγάλουμε πέρα, κάθε μέρα και περισσότερο, θα επιτρέψουμε να μας νομίζουν τόσο “διαχειρίσιμους” ή θα σηκωθούμε από την καρέκλα και θα διεκδικήσουμε ένα καλύτερο μέλλον για εμάς και για τη χώρα;
