Του Τάσου Σαράντου **
Η κατάσταση στις οργανώσεις μας είναι τελματωμένη. Η συμμετοχή παλιών και νέων συντρόφων είναι πολύ χαμηλή σε ό,τι αφορά συζητήσεις, συνελεύσεις, εκδηλώσεις αλλά και σε εξωστρεφείς ή κινηματικές δράσεις. Οι αιτίες πολλές που όμως δεν συζητήθηκαν και δεν αναλύθηκαν αρκετά ώστε να τις βρούμε και να τις ανατρέψουμε. Οι προσπάθειες που εξαγγέλθηκαν, ακριβώς διότι δεν εντοπίστηκαν οι αιτίες, δεν μπόρεσαν να βοηθήσουν ούτε στη λειτουργία ούτε στην ανάπτυξη του κόμματος.
Συνεχίζουμε χωρίς αξιολόγηση, χωρίς κριτική και χωρίς επιμονή.
Οι προσπάθειές μας είναι αποσπασματικές, επιφανειακές, χωρίς πολιτική αποτελεσματικότητα. Συμμετέχουμε σε δράσεις, όπως οι εκδηλώσεις του Πολυτεχνείου, σε εκλογές σωματείων π.χ. εστίαση, δικηγόροι κ.λπ., εξαγγέλλουμε καμπάνιες, φτιάχνουμε σποτάκια, χωρίς όμως να ελέγχουμε τα αποτελέσματα που είχαμε, γιατί τα είχαμε, ποιος ή ποιοι έφταιξαν ή τα κατάφεραν, ώστε να λάβουμε διορθωτικά μέτρα, όποια και αν είναι αυτά. Δεν ελέγχουμε εάν στις δράσεις μας αυτές είχαμε τυχόν διαφοροποιήσεις από περιοχή σε περιοχή και εάν ναι, γιατί ώστε να παραδειγματιστούμε.
Ακόμα και εκεί όπου πραγματοποιήθηκε μια σοβαρή συνολική απολογιστική δουλειά για την εποχή που ο ΣΥΡΙΖΑ μετεξελισσόταν και κατέθετε το αίτημά του για ανατροπή καθώς και τα χρόνια της κυβερνητικής εξουσίας (απολογισμός 2012-2019) αυτή δεν αναλύθηκε περαιτέρω, δεν αξιοποιήθηκε και εν πολλοίς αγνοήθηκε. Εξαιρετική προσπάθεια που η ενδελεχής μελέτη της θα μας οδηγούσε σε συμπεράσματα για τον τρόπο λειτουργίας του κόμματος, για τη σχέση κόμματος – κυβέρνησης, για την αξιοποίηση του στελεχικού δυναμικού, για τον τρόπο λειτουργίας της κυβέρνησης και θα χρησίμευε τα μέγιστα για την επόμενη φορά. Δεν αξιοποιήθηκε όμως στο βαθμό που θα του άξιζε και που θα έπρεπε.
Τουλάχιστον όμως αυτός υπήρξε. Δεν έγινε όμως καμία αξιολόγηση για τα στελέχη μας, για τα πρόσωπα είτε είχαν κυβερνητικές θέσεις, είτε διαχειρίστηκαν οργανισμούς, είτε ήταν απλώς μετακλητοί ή αποσπασμένοι. Με τους ίδιους θα ξαναπάμε; Με άλλους; Με ποια κριτήρια;
Παράλληλα με τα παραπάνω, έχουμε μια ΚΕ που γκρινιάζει αλλά δεν άσκησε τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις της όπως θα έπρεπε. Αλλά και ξεχωριστά το καθένα από τα μέλη της, στελέχη του κόμματός μας, δεν μπόρεσαν να υλοποιήσουν στους χώρους όπου δρούσαν,ωστο βαθμό που θα έπρεπε, την πολιτική του κόμματος, δεν έλαβαν αυτές τις πολιτικές πρωτοβουλίες.
Η ΚΕ επέτρεψε, καλώς ή κακώς, τη δημιουργία παράλληλων οργάνων και λειτουργίες πέραν του καταστατικού μας. Δεν στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων. Και δε βλέπουμε και μια αυτοκριτική σε κείμενο απολογισμού, όπως από το καταστατικό επιβάλλεται.
Μέσα σε όλη αυτή τη μάλλον μίζερη εσωτερική κατάσταση και τη ζοφερή οργουελική πραγματικότητα έπρεπε να εφεύρουμε λοιπόν – μια και λείπουν παραδείγματα σύγχρονης, αποτελεσματικής λειτουργίας αριστερών κομμάτων – κάτι που να ενεργοποιούσε τον κόσμο μας, να του έδινε το όραμα, τη γνώση και τη δύναμη για να ξαναβγούμε στην κοινωνία, να συζητήσουμε, να πείσουμε για τις προτάσεις μας και την αξιοπιστία μας.
Οι προτάσεις του προέδρου μπορεί να μην είναι η λύση, λειτούργησαν όμως σαν το πετραδάκι που δημιουργεί κυμάτωση πάνω στο τέλμα. Προκάλεσαν ενδιαφέρον και στα μέλη μας και στην κοινωνία, ανησύχησαν τους αντιπάλους, άνοιξαν μια κουβέντα, έστρεψαν τα φώτα στον ΣΥΡΙΖΑ- ΠΣ.
Οι βασικοί και μόνιμοι στόχοι των αντιπάλων όλο αυτό το διάστημα είναι να πλήξουν την αξιοπιστία μας, το ηθικό μας πλεονέκτημα και κυρίως να συκοφαντήσουν, να μειώσουν, να απαξιώσουν τον πρόεδρό μας. Προσπαθούν δε – και το καταφέρνουν σε ένα βαθμό- να χρησιμοποιήσουν και εμάς σε αυτή την αμφισβήτηση. Εκ του αποτελέσματος φαίνεται ότι τα κατάφεραν και έτσι συνεχίζουν στο ίδιο επιτυχημένο μοντέλο.
Εμείς πρέπει να κάνουμε ακριβώς το αντίθετο. Να γίνουμε και πάλι αξιόπιστοι, να επιβεβαιώσουμε το ηθικό μας πλεονέκτημα και να αναδείξουμε την τεράστια διαφορά του προέδρου μας έναντι των άλλων σε όλα τα σημεία.
Τις προτάσεις του να τις εμπλουτίσουμε και να τις πάμε παραπέρα.
– Ο πρόεδρος εκλέγεται από τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, λογοδοτεί όμως στην ΚΕ και με πρόταση του 50% (;) αυτής παραπέμπεται σε επιβεβαίωση της εμπιστοσύνης των μελών.
Λύνει το πρόβλημα του αρχηγικού κόμματος και της λογοδοσίας.
– Τα μέλη της ΚΕ να εκλέγονται κατά το μεγαλύτερο μέρος τους από τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ στις 13 περιφέρειες και στις κλαδικές νομαρχιακές αναλογικά με τον αριθμό των μελών τους.
Τα μέλη ανά περιφέρεια και κλαδική γνωρίζονται μεταξύ τους και έτσι δεν εκλέγονται ούτε οι “αναγνωρίσιμοι” αλλά ούτε και τα “χαρτάκια” και ταυτόχρονα διασφαλίζεται η αντιπροσωπευτικότητα ανά περιοχή και επαγγελματική κατηγορία.
– Τροποποιήσεις, προσθήκες, αφαιρέσεις που στο συνέδριο μειοψηφούν με ποσοστό άνω του 30% να παραπέμπονται προς ψήφιση από όλα τα μέλη του κόμματος (στην εκλογική διαδικασία για τα μέλη της ΚΕ).
Αυτό δυναμώνει τη συμμετοχή και το ρόλο του μέλους. Στα επίδικα άρθρα να μην αποφασίζουμε διά αντιπροσώπου αλλά με άμεση δημοκρατία, με ίσα δικαιώματα το μέλος της ΚΕ και το μέλος της ΟΜ.
Ταυτόχρονα, βέβαια, πρέπει να καταλάβουμε ότι για να πάρει και να διατηρήσει την κυβερνητική εξουσία μία παράταξη με κορμό την Αριστερά, η οποία βέβαια δίνει αριστερές λύσεις στα προβλήματα της κοινωνίας, και που τα μέτρα της θέλουν να αλλάξουν τον τρόπο λειτουργίας αυτού του κράτους που κληρονομούμε, δεν γίνεται χωρίς ισχυρό κόμμα της αριστεράς, χωρίς ισχυρές, συμμετοχικές, ζωντανές οργανώσεις του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, όσο χαρισματικός κι αν ο αρχηγός. Πολλώ δε μάλλον εάν στόχος σου είναι, σταδιακά, να αλλάξεις τις νοοτροπίες, την κουλτούρα της κοινωνίας, αν θες να την οδηγήσεις σε ένα άλλο διαφορετικό μοντέλο κοινωνικής οργάνωσης όπως θα έπρεπε και ίσως να είναι το όραμά μας.
Στην παρέμβασή μου αυτή θέλω να βάλω μόνο ζητήματα που έχουν σχέση με την κυρίως λειτουργία του κόμματος, χωρίς να μπαίνω σε ζητήματα καταστατικού, δημοκρατίας, προγράμματος, οράματος, επικοινωνίας, μητρώου στελεχών και άλλα πολλά που θα έπρεπε να μας απασχολούν.
** Ο Τάσος Σαράντου είναι μέλος συντονιστικής γραμματείας ΝΕ Δυτικής Αθήνας
